توضیحات
فهرست
- مقدمۀ مؤلف
- تعریف امامت
- معنی امامت
- تعیین امام
- عصمت امام از جهت قرآن و حدیث و عقل
- علم امام
- امام و امامت
- تکامل پیغمبران و امامان
- امامت در قرآن
- امامت در نهج البلاغه
- تکمله
- امامت در عرفان -مثنوی مولانا-
- استدراک
بخشی از مقدمه
در این رساله برآنیم که امامت را از کتاب و سنت و عقل و عرفان برای برادران ایمانی -با توفیق الهی- روشن کنیم، باشد که نوری بر تاریکی‌های فکر بشری تابیده شده باشد و مشتاقان معنوی این بحث عمیق، مشعلی فروزان را که مقتبس از آتش وادی ایمن الهی و متخذ از کتاب آسمانی و احادیث ولوی و عقل ایمانی است فرا راه خود بیایند.
از متن کتاب
امام را خداوند -همانگونه که در آیات شریفه آمده است- باید تعیین نماید، زیرا اگر خلایق در تعیین آن صلاحیت و سهمی داشتند خداوند نمی‌فرمود: و جعلنا هم ائمه -یعنی: آنانرا امام قرار دادیم (۷۳-انبیاء) و … موسی علیه السلام با آن همه علم و مقام نبوت و رهبری از حداوند درخواست نمی‌کرد که: واجعل لی وزیرا من اهلی و هارون اخی اشدد به ازری -یعنی: برایم از خویشانم -هارون برادرم را- وزیری قرار ده و به او پشتم را محکم کن (۲۹-طه) و خداوند هم نمی‌فرمود: قد اوتیت سؤلک یا موسی -یعنی: ای موسی! درخواستت اجابت شد (۳۶-طه) و خودش -یعنی موسی- تعیین می‌کرد.
- مرحوم علامه طباطبایی گوید: هر کجا در قرآن نام امامت برده شده، هدایت هم بدنبال آن آمده است، مثلا در داستان ابراهیم می‌فرماید: و وهبنا له اسحق و یعقوب نافله و کلا صالحین و جعلنا هم ائمه یهدون بامرنا -یعنی: اسحق و یعقوب را به عطیه به ابراهیم بخشیدیم و همه را صالح قرار دادیم و آنها را امامان هدایت کنندۀ بامر خودمان قرار دادیم (۷۳-انبیاء) از اینجا مشخص می‌شود که مقام امامت مقام هدایت مخصوصی است که هدایت به امر خدا است.